Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo)

Het mooie van de nieuwe Wet maatschappelijke ondersteuning is dat het echt een wet van en voor de samenleving kan zijn. Initiatieven vanuit de gemeenschap zelf, zoals van vrijwilligers, kerken, bedrijven en maatschappelijke organisaties, kunnen opbloeien. Heel goed!

Waar het nu op aankomt, is dat alle gemeenten ook écht werk gaan maken van deze gedachte. De landelijke overheid heeft daarom – zeker nog in de komende periode – een belangrijke rol om de uitvoering en uitwerking goed in de gaten te houden.

• Mensen kunnen, mede door de inzet van de SGP, kiezen voor ondersteuning die aansluit bij hun zorginhoudelijke, godsdienstige, levensbeschouwelijke en culturele wensen. Waar nodig worden gemeenten op de verplichting tot het bieden van die keuzevrijheid aangesproken.
• Mantelzorgers en vrijwilligers zijn het bindmiddel van onze samenleving. De overheid houdt er toezicht op dat de wettelijke verplichtingen om mantelzorgers en vrijwilligers te ondersteunen, worden nagekomen.
• Het is uiterst ongewenst dat ons belastingstelsel mantelzorgers en vrijwilligers afstraft in plaats van beloont. Dat moet écht anders!
• Voor vrouwen en meisjes die ervoor kiezen om een ongewenste zwangerschap uit te dragen, moet er meer, zo nodig specialistische voorlichting, begeleiding en opvang beschikbaar komen. De SGP stelt voor dit doel extra geld beschikbaar aan gemeenten.
• Zorgaanbieders hebben veel last van onnodige administratieve lasten. Gemeenten worden gestimuleerd om te werken aan standaardisatie van inkoop-, kwaliteits-, en facturatie-eisen.
• De afgelopen tijd waren er veel problemen bij de uitbetaling en het beheer van het persoonsgebonden budget. De budgethouder moet de eigen regie weer terugkrijgen en de administratieve lasten moeten dalen. Dat kan door het ontwikkelen van een internetportaal waarin budgethouders en zorgverleners worden ondersteund bij het beheren van het budget. Gemeenten leggen geen overbodige regels meer op.
• Voor mensen en gezinnen die zorg nodig hebben uit verschillende wetten, kan de zorg door een stapeling van eigen bijdragen onbetaalbaar worden. Dat is onwenselijk. Er dient daarom per huishouden een inkomensafhankelijk maximum aan eigen bijdragen te worden vastgesteld. Ook moet er rekening gehouden worden met de gezinssamenstelling. Daarvoor geldt: hoe meer opgroeiende kinderen, hoe lager de maximale eigen bijdrage.
• De eigen bijdrage is vaak een bron van veel gedoe. Het vooraf informeren van mensen hoe hoog die zal worden, is een eerste vereiste. Daarbij hoort ook het bekendmaken wat de gemeente kan doen als de eigen bijdrage niet opgebracht kan worden.
• De zorg rondom verwarde personen is helaas verwarrend doordat zij met heel veel verschillende zorgwetten en instanties te maken hebben. Het verminderen van het aantal bedden in de geestelijke gezondheidszorg moet gepaard gaan met het opbouwen van goede zorg en hulpverlening in de thuissituatie en beschermde woonvormen. Het is belangrijk dat gemeenten, zorgaanbieders, politie en woningcorporaties hun werk beter op elkaar afstemmen. Er moeten heldere afspraken gemaakt worden over vervoer, 24/7 uur crisisopvang en zorg in de wijk. Ook wil de SGP dat er meer kennis over verwardheid komt bij meldkamer van de politie.
• Gemeenten moeten er actief werk van maken dat mensen met een beperking volwaardig kunnen deelnemen aan de maatschappij. De landelijke overheid heeft hierbij, samen met gemeentelijke overheden en maatschappelijke organisaties, een actieve rol. De mensen om wie het gaat moeten nadrukkelijk worden betrokken bij het algemeen toegankelijk maken van de samenleving.