Licht aan het einde van de tunnel

Er gloort een spoortje licht aan het einde van de tunnel. Zelfs aan de eindeloze Hamastunnel waarin Israëlische gijzelaars ruim twee jaar lang hebben vastgezeten. Waar vrouwen zijn verminkt, verkracht, vermoord. Waar gijzelaars hun eigen graf moesten graven.

Dankzij het vredesplan gloort er voor het eerst in jaren weer een sprankje hoop op echte, duurzame vrede in het Midden-Oosten. Een historisch moment. Maar we weten ook: vrede komt niet vanzelf. We moeten voorkomen dat er een machtsvacuüm ontstaat waar Hamas gretig gebruik van maakt om onwelgevallige geluiden te smoren en een nieuwe aanval voor te bereiden. Waarna het Westen opnieuw met de beschuldigende vinger naar Israël wijst als het opnieuw gedwongen wordt om Hamas in toom te houden. Dat zou de wereld op zijn kop zijn.

Frustratie vredesplan
Hamas lijkt nu al het vredesplan te willen frustreren. De overdracht van vermoorde gijzelaars blijft uit. De druk op Hamas moet daarom onverminderd groot blijven. Hamas heeft bovendien openlijk laten weten niet te willen instemmen met cruciale onderdelen van het plan: de ontmanteling van de terreurorganisatie en het volledig uitsluiten van enige politieke rol in Gaza.
Wat de SGP betreft kan een vreedzame toekomst voor Gaza alleen ontstaan als Hamas ontwapent en verdwijnt van het toneel. We zien nu al verschrikkelijke beelden uit Gaza. Terroristen die burgers afslachten omdat ze zich zouden hebben verzet tegen Hamas of met Israël zouden hebben samengewerkt.
De centrale vraag is nu: hoe houden we maximale druk op Hamas – en op de landen erachter - om op het pad van vrede te blijven?

• Erkent het kabinet dat dáár de druk op uitgeoefend moet worden?

Radicalisering
Toen het vredesplan werd getekend, gingen duizenden Gazanen juichend de straat op. Niet alleen vanwege het einde de oorlog, maar vooral om wat zij zagen als een overwinning van Hamas. Dat onderstreept hoe diep antisemitisme en haat in Gaza zijn geworteld.

Als we echt aan duurzame vrede willen werken, dan kan dat niet zonder een serieus proces van deradicalisering. Dat is niet alleen een uitdaging in Gaza. Ook hier in Nederland zien we radicale organisaties die oproepen tot een intifada, die verheerlijken wat Hamas op 7 oktober heeft aangericht.

• Gaat het kabinet nu eindelijk werk maken van een stevige aanpak van deze organisaties?
• En pakt zij terreurverheerlijking in onze straten nu wél aan?

Een einde aan de oorlog is niet hetzelfde als een einde aan antisemitisme. Een boycot van Israël, haar producten of artiesten brengt vrede geen stap dichterbij. Sterker nog: het ondermijnt de dialoog en versterkt extremen.

Rol EU
Het lijkt erop dat alle fracties zich blijkbaar nu toch kunnen scharen achter het vredesplan. Tijdens het vorige debat leek dat nog ondenkbaar. De SGP wijst daarbij ook op de oorverdovende stilte vanuit Brussel. Waar was de EU? De EU is vrijwel onzichtbaar geweest in dit vredesproces en lijkt vooral bezig met het dreigen met sancties tegen Israël. Nu Israël zich gecommitteerd heeft aan het vredesplan is het wat de SGP betreft niet op zijn plaats om te dreigen met sancties.

• Is het kabinet bereid om de sancties tegen Israël, zowel de voorgestelde handelsboycot als de Europese sancties, in te trekken en maximale druk op Hamas uit te oefenen?
• Welke rol ziet het kabinet voor Nederland en Europa ten aanzien van de vredesmacht in Gaza en de wederopbouw van dit gebied?

Voor de SGP staat vast dat een duurzame wederopbouw alleen kans van slagen heeft als Hamas geen macht heeft. Dat constateren ook Arabische landen die een stabiele regio voorstaan. Zij weigeren financieel bij te dragen zolang Hamas aan het bewind staat. Elke euro die nu onder Hamas’ gezag in Gaza terechtkomt, voedt niet de vrede maar de terreur en dat brengt vrede niet dichterbij, maar juist verder weg.

• Kan de SGP het kabinet aan deze harde voorwaarde houden?